Czy seksoholik odczuwa przyjemność z seksu? Odpowiedź wcale nie jest oczywista. Wiele osób myśli, że to najprzyjemniejsze z uzależnień. Prawda jest jednak taka, że każde uzależnienie w którymś momencie przestaje być przyjemnością, a staje się cierpieniem. To samo tyczy się seksoholizmu. Dlaczego tak się dzieje?

Pomyślmy najpierw czym jest przyjemność. Możemy powiedzieć, że jest to stan, w którym doznajemy szerokiej gamy odczuć, postrzeganych przez nas jako pozytywnych. Są one związane z uczuciem zaspokojenia, sytości, spełnienia, radości, euforii. Nasz mózg posiada zdolność generowania tych odczuć poprzez związki neurochemiczne, które wytwarza. Mają one niesamowitą moc od uśmierzania bólu do wywoływania w nas uczuć ekstatycznych. Na przykład ćwiczenia fizyczne, takie jak bieg długodystansowy, mogą wywołać stan euforyczny (a to wszystko dzięki trzem magicznie brzmiącym substancjom z naszego mózgu: anandamid AEA, beta-endorfina, 2-fenyloetyloamina).

Słuchanie muzyki lub jej tworzenie, a także taniec również mogą wywoływać stany euforyczne.Procesy związane z odczuwaniem przez nas przyjemności zorganizowane są w mózgu w układzie nagrody. Układ ten kontroluje nasz system wewnętrznego nagradzania. Jesteśmy pobudzani przez niego do powtarzania zachowań, które służą przetrwaniu naszego gatunku (jedzenie, seks) lub które są oceniane jako przyjemne, a także do unikania bólu i tego, co postrzegane jako nieprzyjemne czy zagrażające. Potężna moc drzemie w tej części mózgu.Co ciekawe nasze doznawanie przyjemności w mózgu rozdzielone jest na dwa ośrodki – ośrodek „chcenia” i ośrodek „lubienia”. Ośrodek „lubienia” – nazywany obszarem aktywności hedonicznej – jest rozdzielny od ośrodka „chcenia”. Najczęściej oba te ośrodki współgrają ze sobą.

Lubimy to, czego pożądamy i pożądamy tego, co sprawia nam przyjemność. W początkowej fazie nałogu też tak jest. Przyjemne doznanie haju, ulgi, euforii (ośrodek „lubienia”) zostaje zapamiętane przez mózg jako pożądane (ośrodek „chcenia”). Co się jednak dzieje na dalszym etapie uzależnienia? Z czasem współpraca pomiędzy tymi obszarami zaczyna się „rozjeżdżać”.Przyjemność (ośrodek „lubienia”) staje się coraz mniej dostępna, natomiast „chcenie” staje się coraz silniejsze. Związane jest to z sensytyzacją, czyli wyczuleniem ośrodka „chcenia” na zapamiętaną nagrodę. „Chcenie” zamienia się w nieodparte pragnienie, nieodparte pragnienie w  przymus. Na końcu jednak nie czeka już prawie żadna nagroda, poza chwilowym uczuciem ulgi, poza uniknięciem cierpienia wynikającego z niezrealizowanego „chcenia”.

Tak bowiem jest, że niezrealizowane „chcenie” czyli oparcie się sygnałowi wysyłanemu z mózgu z obszaru „chcenia” jest realnym cierpieniem. Może się ono objawiać na różne sposoby – od bezsenności, braku koncentracji, niemożności znalezienia sobie miejsca, obsesyjnych myśli, nadmiernej potliwości, zwiększonego tętna, bólów w różnych częściach ciała do napadów paniki, myśli samobójczych, rozpaczy, wszechogarniającej pustki. Wyjściem nałogowca jest poddanie się więc impulsowi „chcenia” i powrót do błędnego koła.

Wygląda to mniej więcej tak: